Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Γελιο-θεραπεία #26

Δέκα μήνες χωρίς γελιο-θεραπεία;
Απαπα! Απορώ ακόμα πως δεν μου κρατάτε μούτρα!


Μην με ρωτάτε πως μου ήρθε!
Με τέτοια ζέστη τι άλλο να έκανα η καψερή;

Δικό σας!

1.Δεν ξέρω για σας- εγώ το έβαλα το ποτάκι μου.
Μόνο ζαλισμένος μπορώ να αντέξω 
τη γελιο-θεραπαεία της Χαζέας!

2.Δεν το πιστεύω...
Αυτά τα πόκεμον είναι παντού!

3.Παναγία μου και Χριστέ μου!
Ένας πίκατσου στα 2 μέτρα!

4.Κι όσο οι άλλοι κυνηγούν πόκεμον η Μαρίκα 
έβαλε να σφουγγαρίσει. Με τη νέα πατέντα που αύριο πρωί πρωί
θα πάει να την κατοχυρώσει μάλιστα! ☺

5.Και όταν η Σμαραγδένια μας δεν πλέκει 
ζιπουνάκια και καλτσάκια.....

6.Ε άμα το έχεις μάθει καλά 
το δουλεύεις παντού! 


Ακολουθούν περιστατικά που συγκέντρωσα
για την αστυνομία γούστου!
8.Για να μην χάνεστε στο σκοτάδι;

9.Ερωτευμένοι με τον καναπέ τους;

10.Μπότα-σαγιονάρα για τους αναποφάσιστους;
(βουνό ή θάλασσα!)

11.Μόδα για αρκουδαραίους;


13.Χωρίς λόγια!

14.Εγώ το ήξερα αυτό για τον χαμαιλέοντα!

15."Έβαλα κάτι πρόχειρο στη κεφαλή και βγήκα!"

16.Ντάξει! 
Ένα συνηθισμένο πεδιλάκι-καλτσάκι 
και το έκαμα αμέσως θέμα κι εγώ...

17.Το τραπεζάκι της γιαγιάς Γιολάντας 
σε νέες δόξες!

18.Αν το καλοεξετάσεις το χειμώνα θα λες 
να είχα δύο ομπρελίνια σπέσιαλ κι εγώ....

19. Μαμά μου! ☺

20.Παπούτσια για ζωόφιλους

21.ή βετζιτέριανς!

22.Ωραία ! 
Τώρα πώς σταματάει αυτό ;

23.shit high and watch!

24.Να βγω;
Τελείωσε η γελιο-θεραπεία


Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Ωραίοι, μεταξωτοί, κακοί κι ανάποδοι.


Είχα γράψει πολύ παλιά, τότε που δεν με ήξερε παρά μόνο η μανούλα μου 
(ενώ τώρα με ξέρετε "εσείς κι εσείς" ☺) 
ένα αρθράκι με τίτλο "Οι Ωραίοι Άνθρωποι"
το οποίο χωρίς να είναι τίποτα φοβερό, είχε υποκλαπεί και δημοσιευτεί,
χωρίς κανένα σύνδεσμο που να παραπέμπει σε μένα 
- δεν έκανα καμία ιστορία ποτέ. 
(Εδώ να πω ότι μία μόνο φορά έκανα θέμα με υποκλοπή ποιήματός μου 
κι ακόμα το μετανιώνω. 
Γιατί στο χτυπούν αν και βεβαιώνεις ότι έχεις αλλάξει στάση 
και δεν σε απασχολεί - προσοχή στο ρήμα- πια η κλοπή.)

Ένι γουέι , δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Θυμίζω το μικρούτσικο αρθράκι μου κι επανέρχομαι.


Δεν είναι κατά ανάγκη όμορφοι, δεν έχει να κάνει διόλου με το έξω τους! Οι ωραίοι άνθρωποι λάμπουν κάπου από μέσα - δεν έχουν εντοπιστεί ειδικές συντεταγμένες - και εσύ απλά χαίρεσαι να βλέπεις αυτή τη λάμψη ....

Είναι αυτοί που έχουν συνέπεια στο λόγο τους, στη στάση τους, στη συμπεριφορά τους, είναι όλοι όσοι χαμογελούν και μια βροχερή μέρα ή μια μέρα καύσωνα... είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε καλημέρα και να χαιρετίζουν την κάθε μέρα σαν μέρα γιορτής...
Οι ωραίοι άνθρωποι βλέπουν θετικά τη ζωή και τους άλλους...
Δεν αναλώνονται με τι έκανε και τι δεν έκανε ο διπλανός τους και κυρίως δεν ζηλεύουν... 
Βλέπετε ο φθόνος δεν είναι μέσα στα -πλούσια- συναισθήματα που διαθέτουν!
Οι ωραίοι άνθρωποι έχουν και τις δύσκολες στιγμές τους, όπως όλοι: μπορεί να θυμώσουν, να πονέσουν, να βαρεθούν! Ξέρουν όμως ότι όλα είναι μέσα στη ζωή αλλά και περαστικά!
Χαίρεσαι να βλέπεις ωραίους ανθρώπους....
Παίρνεις και εσύ λίγη τζούρα από αυτή την αίσθηση ..... σαν να βάζεις το δαχτυλάκι στο βάζο με το γλυκό της γιαγιάς! 


Ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος είχε χρησιμοποιήσει τον όρο 
"Μεταξωτοί άνθρωποι". 
Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. 
Αγράμματοι, αλλά σοφοί. 
Τρυφεροί με τους άλλους. 
Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, 
δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 

"Δανείστηκα" τον όρο Μεταξωτοί Άνθρωποι και τον χρησιμοποίησα
μιλώντας για τους ανθρώπους που αγαπώ,
για αυτούς που ταιριάζω και κολλάω.
Σίγουρα κάτω από την ομπρέλα ενός γενικού χαρακτηρισμού 
είτε "Ωραίοι" άνθρωποι, είτε "μεταξωτοί"
μπορούν να μπουν πολλά χαρακτηριστικά.
Καθένας μάλιστα μπορεί να περιγράψει κι άλλα...
Στην τελική, όλοι λίγο έως πολύ πιστεύουμε τα καλύτερα για τον εαυτό μας:
Ξέρουμε να επιλέγουμε,
φυσικά και έχουμε δίπλα μας όλους όσοι αξίζουν, 
ξεσκαρτίζουμε, πετάμε, κρατάμε....


Έχω κατηγορηθεί να το πω, κριθεί σίγουρα,
ότι φορτώνομαι πολλούς "περίεργους" ανθρώπους.
Ότι έχω έναν φανταστικό μαγνήτη και έλκω περιπτώσεις και περιπτώσεις 
κι αδυνατώ έπειτα να τους ξεκολλήσω από πάνω μου!
Μπορεί και λόγω επαγγέλματος, μου συμπληρώνουν έπειτα,
για να χρυσώσουν το χάπι.
Χεχε, χαμογελώ. Ίσως προβληματίζομαι κι εγώ στιγμιαία.
Αλλά κατά βάση, χαμογελώ.

Ξέρω απλά ότι γύρω σου θα βρεις πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
Αν είσαι τυχερός θα συναντήσεις περισσότερους μεταξωτούς,
απαλούς, τρυφερούς, με ίδιο αξιακό κώδικα με σένα φίλους
και θα τακιμιάσετε.
Όχι γιατί ταιριάζετε σε πτυχία, ακαδημαϊκές γνώσεις κι άλλα τινά.
Απλά γιατί στο σύνολο εκπέμπετε στην ίδια συχνότητα.

Και στο δρόμο σου θα συναντήσεις και τους άλλους.
Που θα σε ταλαιπωρήσουν. Ίσως σε πληγώσουν.
Θα σε σκάσουν κάποιες ή πολλές φορές.
Φυσικά και δεν βγαίνει ζωή να έχεις διαρκώς τέτοιες περιπτώσεις
στο δρόμο σου.
Αλλά κι από αυτές μαθαίνεις.
Και με το χρόνο, με τον τρόπο σου τους αφήνεις πίσω.
Αν δεν το κάνεις ...κακό του κεφαλιού σου.
Αλλά δεν μπορείς να γκρινιάζεις γιατί θα συναντήσεις 
και τους κακότροπους, τους αταίριαστους, τους περίεργους.
Ούτε να σε παίρνει από κάτω, γιατί δεν είναι όλοι όπως εσύ επιθυμείς.

Γενικά μπορώ να αντέξω πολλά και πολλούς και για μεγάλο διάστημα.
Δεν μπορώ όμως να είμαι διαρκώς ανεκτική. 
Τότε απλά κι απαλά "αφήνω πίσω".
Προχωρώ ζυγίζοντας και βάζοντας πάνω απ΄όλα τη γαλήνη μου.
Δεν καταλογίζεται στα ημιτελή, σε αγώνες που έχασα, σε λιποταξία,
σε απώλεια αυτοεκτίμησης.

Βλέπετε, η ζωή δεν έχει μόνο Ωραίους Ανθρώπους.
Αλλά όταν τους συναντώ νιώθω ευλογημένη και τους κρατώ.
Και συνήθως τους έχω για χρόνια στη ζωή μου.


Κλείνοντας, θυμήθηκα μια στιχομυθία που έλαβε μέρος στο σχολείο,
λίγο πριν φύγω,
με αφορμή το θέμα της έκθεσης στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις.
Θυμίζω ότι το γενικό θέμα ήταν η φιλία.
Οι φιλόλογοι που βαθμολογούσαν γραφτά αντάλλαξαν την άλλη μέρα
τσιτάτα που θυμούνταν ότι διάβασαν κατά τη διόρθωση.
Μερικά ήταν πολύ αστεία.
Τότε πρόσθεσα και τα δικά μου (μην χάσω!): 
"Φίλος είναι αυτός που με αφήνει να είμαι εγώ 
και με δέχεται ακριβώς όπως είμαι.
Οι λίγοι, καλοί φίλοι μου ξέρουν όλες τις βλακείες που έχω κάνει
-και θεέ μου πόσες έχω κάνει!-
και ποτέ δεν έχω "ξεπέσει" στα μάτια τους"!

Είναι πολύ ανακουφιστικό να έχεις κοντά σου τέτοιους ανθρώπους.
Γιατί οι πιο πολλοί έχουμε ανάγκη το χάδι στη ζωή μας.
Αρκετές εξετάσεις δίνουμε καθημερινά.

Φυσικά δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες.
Εσείς που αντέχετε και δεν θέλετε χαδάκια, επιλέξτε τους άλλους 
κι έτσι όλοι θα είμαστε αν όχι ευτυχισμένοι,
τουλάχιστον ικανοποιημένοι ☺

Καλά να περνάτε!

@ριστέα

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που με οδήγησε στη 
σημερινή ανάρτηση:
Το συνιστώ.
@

Πηγή εικόνων


Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Στο σεντούκι μου κλείνω στιγμές....

beach, bird, blue, fly, glass, nature, pink, sea, sky, sun, sunset, tree

Σβήνω, γράφω, ξανασβήνω...
Όχι γιατί δεν μου αρέσουν όσα γράφω.
Όχι γιατί ανησυχώ τι γνώμη θα σχηματίσουν τα γραφτά μου.
Αλλά πώς να βάλεις στο χαρτί,
τόσες στιγμές, 
ζεστά χαμόγελα, τρυφερές αγκαλιές, 
συγκίνηση, χαρά, 
φωνούλες, χωρατά, γέλια, πολλά γέλια και πάλι συγκίνηση.
Δεν είναι φτωχή η γλώσσα.
Αλλά να, ακόμα και οι φωτογραφίες, πόσο στατικές είναι, 
σκέφτομαι καθώς τις κοιτάζω...
Συλλαμβάνουν ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα χεριών.
Μια αστεία πόζα με το καπέλο.
Κλείνω τα μάτια και τότε όλα περνούν ολάκερα μπροστά μου.

Ήχοι, εικόνες, συναισθήματα....
Να τα κρατήσω όλα ζωντανά θέλω...
Να με κρατήσουν κι αυτά στις μέρες τις δύσκολες που θα έρθουν
-πάντα έρχονται!
Στη χειμερία μου νάρκη να με νανουρίζουν γλυκά.
Και να προσμένω...
Την επόμενη φορά!

Στο σεντούκι της καρδιάς μου θα τις φυλάξω,
πολύτιμο θησαυρό.....
Πουθενά δεν θα τις χαρίσω.



Στιγμές που μοιράστηκα με Ανθρώπους όμορφους στη ψυχή.
Ανθρώπους.... που δεν σου κόβουν μέτρα, δεν σε κρίνουν,
ούτε σε περνούν από τεστ αξιολόγησης....
Ανοίγουν αγκαλιές,
ανοίγουν το σπίτι τους,
ανοίγουν την καρδιά τους
και γίνεστε για λίγες μέρες, όλοι, μια οικογένεια.
Άνθρωποι από μακριά, που πριν λίγα χρόνια σου ήταν άγνωστοι.
Και σιγά σιγά έγιναν παρεάκι.
Το καθημερινό σου παρεάκι!
Εξημερώθηκαν και σε εξημέρωσαν.
Γιατί ταιριάξανε τα χνώτα σας.
Γιατί είπες μέσα σου... μου κάνουν!
Γιατί είδες μέσα τους κι ας μην είχες δει τα μάτια τους πρώτα.

Αυτούς τους ανθρώπους εξάλλου έμαθα να αγαπώ:
τους αληθινούς, τους ζεστούς, που είναι σαν να τους ξέρω χρόνια.
Μια σόμπα στα κρύα, μια ανάσα το καλοκαίρι!
Που είναι εκεί για σένα, με όλο τους το είναι.
(Κι ας είναι μακριά σου τον περισσότερο χρόνο - στο χάρτη μόνο!)
Που δεν θέλουν να πάρουν από σένα, αλλά να δώσουν!
Που σε νιώθουν.

Άνθρωποι Ευγενείς.
Άνθρωποι μεταξωτοί στο λόγο τους και στη ψυχή τους.
Άνθρωποι Ωραίοι!


Μέσα στο βάθος σαν σημαδούρες... μικρά κεφαλάκια
μεγάλες καρδιές!


Οι μεταξωτοί μου άνθρωποι, άνθρωποι απλοί,
της διπλανής πόρτας ήρθαν στη ζωή μου τυχαία κάποτε,
(γιατί ήταν τύχη για μένα!)
μα δεν είναι τυχαίοι!
Μαζί με τα υπέροχα συντρόφια τους,
είναι από κείνη την πάστα ανθρώπων που δεν κυκλοφορεί 
εύκολα, εκεί έξω. Όταν τη βρίσκεις αισθάνεσαι ευλογία,
μα και μια μικρή στενοχώρια...
"Γιατί να μην τους έχω πιο συχνά, πιο κοντά;"

Του χρόνου πάλι, θα πω, 
μα μέσα μου θα εύχομαι διαρκώς
να υπάρξει πιο γρήγορα μια ακόμα ευκαιρία!

Πετρή (& ΣΙΑ Ο.Ε. να τα λέμε κι αυτά) και Μαρία,
σας ευχαριστώ!


@ριστέα

-----------------------------------------------------

Στην όμορφη συντροφιά μας, χάρη στην κινητή εφεύρεση,
εντελώς απρόσμενα προστέθηκαν και δυο ακόμα ψυχές από μακριά:
Η Σμαραγδένια Ρούλα από την Κρήτη, η οποία φιλοξενούσε 
τη Μαρία-Νικόλ από την Αθήνα
τηλεφώνησε σε μένα, που δεν βρισκόμουν στον Πύργο,
μα στον Πέτρο, αλλά όχι στην πόλη του,
και μαζί μας η Μαρία μας από Αθήνα, γίναμε όλοι μια παρέα!
Μια στιγμή ακόμα στο σεντούκι της μνήμης κι αυτή
καλά θα φυλαχτεί!



Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

Τα καλοκαίρια που αγάπησα



Τα καλοκαίρια που αγάπησα
είχαν το χρώμα της γης κι αέρα νοτισμένο με αρμύρα..
Είχαν βράχους σκαμμένους από της θάλασσας τα άγρια βίτσια 
κι εξερευνήσεις σε μέρη απάτητα του κορμιών μας

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
ήταν γεμάτα ανεμελιά,
γεμάτα ήλιους και φεγγάρια
και βόλτες καθημερινές. 
Χωρίς χάρτες και προορισμό
Όλοι οι δρόμοι ήταν δικοί μας
Όλοι οι χρόνοι ήταν δικοί μας

Καμία έννοια
κανένας φόβος
Μονάχα ζωή
Μονάχα το λιμάνι μας 
Κι ο έρωτας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
ήταν γεμάτα από αντρική κολόνια,
ιδρώτα και ανάσες 
στη γυμνή μου σάρκα
Ηδονικές στιγμές στο πανδοχείο "τα αστέρια"
και τρέξιμο με χαχανητά και λιγώματα,
σαν νιώθαμε τα ξένα βλέμματα πάνω μας!

Τα καλοκαίρια που αγάπησα
στης ψυχής τα βράχια έσκαψαν εσοχές
και εκεί φυλάχτηκε 
ο θησαυρός των πειρατικών μου ταξιδιών.

Στο τελείωμα της ζωής μου
το σεντούκι αυτό θα έχω σιμά μου,
γλυκιά συντροφιά,
να μου θυμίζει πόσο πολύ εχόρτασα τα καλοκαίρια,
πόσο πολύ αγάπησα!


(τι θα ήμασταν δίχως τις αναμνήσεις μας εξάλλου)

@ριστέα

blue water, water, cool, stones, rocks, rock, vertical, summer

Με το ποίημα αυτό συμμετέχω στις 
Ιστορίες του καλοκαιριού
το δρώμενο που τρέχει όλο το καλοκαίρι 
στο Κείμενο της Μαρίας Νικολάου

Και με την ανάρτηση αυτή σας αποχαιρετώ......

@ριστέα

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Άμα ο άνθρωπος είναι στριμμένος ...


....ξαναφτιάχνει κάτι μέχρι να είναι απόλυτα ικανοποιημένος!


Αριστερά βλέπετε τι είχα ετοιμάσει χτες.
Δεξιά μετά τις αλλαγές που έκανα σήμερα πουρνό πουρνό,
μέχρι να σταματήσω να τρώγομαι με τα ρούχα μου!


Ευτυχώς, το από πίσω έμεινε απείραχτο!


χτες βράδυ

σήμερα
με το πρώτο λάλημα του πετεινού (μη λαλήσω εγώ!)


ουφ!

Σας γλυκοφιλώ
ανακουφισμένη, 
η πολύ, μα πολύ στριμμένη μπλόγκερ
της γειτονιάς

@ριστέα
______________________________________

ψιλά γράμματα:
ντεκουπάζ, ανάγλυφο κρακελέ με easy 3D flex, 
ακρυλικά  χρώματα και glitter

βλέπετε 31 ακόμα αναρτήσεις με το ανάγλυφο κρακελέ
(σε βιβλία, τετράδια, πίνακες, κουτιά, μπουκάλια, κεριά)

κι εδώ 
βήμα βήμα πώς χρησιμοποιώ το easy 3D flex!


Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Home sweet home!







Για την είσοδο του σπιτιού,
με ντεκουπάζ κι ανάγλυφο κρακελέ, με το easy 3D flex,
ένα vintage καδράκι home sweet home σε καμβά, 
έγινε σε χρόνο ρεκόρ,
 σ' έναν αγώνα δρόμου με τον εαυτό μου (τώρα πια!)

βλέπετε 30 ακόμα αναρτήσεις με το ανάγλυφο κρακελέ
(σε βιβλία, τετράδια, πίνακες, κουτιά, μπουκάλια, κεριά)

κι εδώ 
βήμα βήμα πώς χρησιμοποιώ το easy 3D flex!

Σας γλυκοφιλώ
@ριστέα